نیلوفر آبی

من بنده ی آن خیــــالم که حــــق، آنجا باشد / بیــــزارم از آن واقعیت، که حــــق آنجا نباشد. من، انقلابی ام!

نیلوفر آبی

من بنده ی آن خیــــالم که حــــق، آنجا باشد / بیــــزارم از آن واقعیت، که حــــق آنجا نباشد. من، انقلابی ام!

من انقلابیم!

برای دیپلماتی که انقلابی بود


من انقلابی‌ام/ دیپلمات نیستم!/ و تنها پای میز مذاکره‌ای مینشینم که «انقلابم» را صادر کند
افتخار زندگی ام مذاکره با «نصرالله» است نه « استراو»!
من انقلابی ام!
حسن شاطری!
دیپلمات نیستم!
نمی توانم  به دروغ بخندم یا به دروغ اشک بریزم
اتو کشیده نیستم
میز مذاکره ام به وسعت خانه تمام «کوخ نشینان» جهان است
نامم را بر دروازه «بقاع» نوشته اند
«جبل عامل» با قدم های من آشناست
«دیر یاسین» را بهتر از روستایم می شناسم

افتخار زندگی ام مذاکره با «نصرالله» است نه « استراو»!


من انقلابی ام
ایستاده بر «پیچ بزرگ تاریخ»
و با انگشت اشاره ای جهان را به «میدان التحریر» تبدیل می کنم
من انقلابی ام
مادر هفتاد و هفت ساله «ابراهیم باروود»
بیست و هفت سال است
بر دروازه غزه در انتظار فرزندم نشسته ام

مذاکره کرده ام با تنها پسرم که برای آزادی اش با هیچ شیطانی مذاکره نکنم


من انقلابی ام
«ضحی» !
دختر سه ساله «ریم صالح الریاشی»
نام مادرم ستاره شیطان را در هم ریخته است
سطر به سطر صفحات دفتر مشقم یک جمله است
مادر به تنهایی می جنگد

مذاکره کردم با مادرم که فریب لبخند هیچ دیپلمات عربی را نخورم


من انقلابی ام
لباس عروسی ام «جلیقه انفجاری»

و نامم وفا ! وفا ادریس!


من انقلابی ام
«فرزند روح الله»!
نماز گذار تمام مساجد «پاراچنار»
بی هیچ ترس و دلهره ای

و هر روز نیت می کنم دو رکعت شهادت در میان دو نماز


من انقلابی ام
«نود و نه درصد»!

خسته از امپریالیسم

و وال استریت میز مذاکره ام


من انقلابی ام
از قلب تپنده آمریکای لاتین
«سیرامائسترا»!
تمام نیشکرهای سرزمینم را به آتش می کشم،

اگر خانه ام حیاط خلوت آمریکا باشد !


من انقلابی ام
«محمدالدوره»!
زیبا ترین مشقم را زیر رگبار گلوله نوشته ام
وقتی در آغوش پدرم کز کرده بودم

میز مذاکره من بوی خون و باروت می دهد


من انقلابی ام
جوانی از «اسلامشهر»
مهمترین قرار زندگیم را
گذاشته ام
هرسال ۲۲ بهمن
میدان آزادی
با بچه های محل مذاکره کرده ایم که بر پلاکاردمان بنویسیم:
«حق با شماست ما برای ساندیس آمده ایم اما ناموسا مرگ بر آمریکا»
من انقلابی ام
«آرمیتا»!
و خودکار تنها میراث پدرم
خودکاری برای «مبارزه» نه وسیله ای برای مذاکره!
من انقلابی ام
کودکی از محروم ترین محله زاهدان
«یزدان»!
تفنگ ندارم!

اما تا خدا هست با ارتش شیطان مذاکره نمی کنم


من انقلابی ام
تنها با اشاره ای
بدون هیچ مذاکره ای
تمام روزهای تقویم را خط می زنم
و به جای آنها می نویسم
«نهم دی»!
من انقلابی ام

پی نوشت:

شعر «من انقلابی ام» از یوسف مرادی

جلیلی اثبات کرد که یک انقلابی است نه دیپلمات

جلیلی؛ «نخ تسبیح» نیروهای انقلابی در سال‌های پیش رو


امر به معروف و نهی از منکر ِ رنگ باخته در لوتی ها و حزب اللهی ها!

تجاوز به عنف!
جنایت تکان دهنده ای که هر از چندگاهی خبری از آن به گوشمان می رسد و یا حتی به چشم مان می  خورد و بسیار باعث درد است.
تا پیش از این تصور می کردم که دلیل عمده ی وقوع این اتفاقات، عدم رعایت حجاب و حدود شرعی توسط بانوان است. هنوز هم حتی نمی شود کتمان کرد که یکی از دلایل به وقع پیوستن چنین وقایع دلخراشی، همین مساله می باشد.
اما با کمی دقت بیشتر می توان این نتیجه را حاصل کرد که دلایل مهم دیگری هم در این حوادث تلخ دخیل هستند.برای اثبات این مدعا هم می توان این سوال را مطرح کرد که چرا این جنایات در شهرهای کوچکی که بی حجابی اصلا در عرف آن منطقه جایی ندارد، هم اتفاق میفتد؟
پس نمی توان تنها دلیلش این باشد.
معتقدم حتی اگر تمام بانوان یک شهر تصمیم بگیرند که حدود شرعی را کاملا مراعات نمایند، باز هم گرگ هایی پیدا می شوند که در صورت یافتن یک زن تنها، اقدام به ربودن و آزار و اذیت وی نمایند.
روحیه ی گرگ صفتی این قبیل انسانها، تنها به این دلیل حاصل نشده است.
امروزه، 1- دسترسی به محصولات  تحریک کننده ی قوای جنسی، (اعم از فیلم ها و تصاویر کثیف) و همچنین 2-عدم وجود دغدغه لازم در خانواده ها برای مواجهه ی صحیح با این میل طبیعی فرزندان پسر شان و حتی وجود ناهنجاری های خانوادگی در برخی از خانواده ها و توجه ناکافی والدین به تربیت اسلامی فرزندانشان، دو ضلع مثلث این جنایت اجتماعی هستند که نمی شود آنها را نادیده انگاشت.
و اما ضلع سوم!
بحث اصلی این نوشته بر سر همین ضلع سوم است.
ضلع 3-عدم وجود احساس ترس و وحشت و واهمه از انجام چنین عمل وقیح و غیر انسانی در این افراد است 
احساس ترسی که حتی با حکم اعدام تنی چند از متجاوزان به عنف هم در این افراد ایجاد نشد!
پس مشکل کجاست؟
چرا کسانی که مرتکب چنین جنایاتی می شوند،  هیچگونه ترس و واهمه ای از نتیجه ی عمل خود ندارند؟!
برای بیان بهتر گفته ی خود مثالی می گویم تا بحث روشن تر شود.
شما محله ای را تصور کنید که در آن تعداد قابل توجهی جوان و مرد، با خلق و خوی لوتی گری و افرادی که دارای روحیه ی متعالی ِ غیرت و جوانمردی هستند، زندگی می کنند. و شرایط این محل به گونه ای است که هر کسی وارد آن می شود، خود را کاملا در یک حلقه ی امنیت روانی حاصل از وجود این جوانان احساس می کند.
زندگی معمول در این محل به این صورت خواهد بود که:
اگر یک فرد باج گیر و یا زور گیر و یا مزاحم ناموس به خود جرئت ارز اندام بدهد، اصلا قبل از آنکه کار به دخالت پلیس بکشد، توسط افراد محله شناسایی شده و به قدر کافی تنبیه میشود؛ و اصلا آنکه این محله در عرف آن جامعه مشهور به این باشد که هیچ فردی جرئت و جسارت انجام عمل ضد اجتماعی را در محله ی مذکور ندارد.
حال، اصلا کسانی جرئت این را خواهند داشت که با خودروی شخصی در کوچه پس کوچه های محله بگردند و هروقت بانوی تنهایی را بیابند ، او را به زور به خودروی خود بکشانند؟
حتی اگر یک ضلعی را هم بگذاریم برای ساده لوحی و زود باوری دختران و اعتماد کاذب به یک جوان لاابالی، و در نهایت وقوع یک جنایتی که اصلا در مخیله ی آن دختر زودباور هم نمی گنجانیده است، باز هم زندگی در چنین محله هایی از شهر، حتی امکان گول زدن دختران را به پسرهای هوس باز نمی دهد. چون اینان می دانند که در صورت انجام چنین عملی بلاشک از تیررس جوانان با غیرت هم محلی آن دخترک در امان نخواهد بود.

شاید با خود بگویید که چنین محله ای بیشتر شبیه به یک آرمانشهر غیر قابل دسترسی است. اما واقعیت این است که اصلا هم کار سختی نیست. وجود غیرت در مردان نسبت به ناموس، یک نعمت خدادادی است که متاسفانه امروز شاهد کمرنگ شدن آن در بسیاری از مردان وحتی رنگ باخت آن هستیم. بی شک خداوند این نعمت ارزنده را بی دلیل به مردان عطا نکرده. چرا که بانوان تا حدی از داشتن آن محروم هستند.
اگر تا به اینجای مطلب، با بحث این نوشته موافق بودید، ممکن است از این پس دیگر چنین نظری نداشته باشید.
می خواهم بگویم که متاسفانه اقدام غیرتی توسط مردان مذهبی مان هم کم رنگ شده است. مردانی که روزگاری جان شان را بر سر همین غیرت ِ دفاع از ناموس خود و ناموس دین، فدا کردند. و امروز هم وارثان ِ همان جوانان ِ با غیرت دهه ی 50 و 60، یعنی جوانان نسل سوم و چهارم، همین ادعا را دارند که در صورت وقوع هر جنگی، پیش مرگ دفاع از ناموس و دین خواهند شد. و انشاالله هم همینطور خواهیم بود.
اما یک سوال!
جوان حزب اللهی که نتواند از ناموس محله ی خود دفاع کند، و در همسایگی خود شاهد این چنین جنایات هولناک علیه بانویی باشد، و بعد هم هیچگونه عکس العملی از خود نشان نداده و تمام کار را به پلیس بسپارد و خود را براحتی کنار بکشد ، چگونه می خواهد در صورت وقوع جنگ، از ناموس دین و حتی ناموس خود دفاع کند؟!

پی نوشت:
این نوشته برگرفته از یک بحث مختصر در کلاس استاد حسن عباسی ؛ و مباحث امر به معروف و نهی از منکر آقای وحید جلیلی و نظر شخصی نویسنده است.

دیدار با بهشتیان

ای شهــــــید! فریادت را شنیدم ؛ به سویت پر کشیدم ؛ جــای تو خـــالیــست ؛ جای تو خالی ست... (1)

امروز توفیق داشتیم جهت وداع با اصحاب عاشورایی امام عصر (عج) حاضر شویم!

اما چرا وداع؟ "وداع" را با کسی گویند که امید دیدار مجددش اندک باشد.

نه با زنده هایی ابدی که تا همیشه ی تاریخ شاهدان عالم خواهند بود.

آری، وداع نه! دیدار!

دیداری که به دعوت خودشان بود و سند این جمله ام هم قطرات اشکی بود که بی اختیار بر گونه ها می نشست؛ و حال خوشی که سراسر وجودمان را در برگرفته بود. شمیم عطر بهشتی بود که در هوای آلوده ی شهر پراکنده شد...

عطر حضور!

عطر حضور ملائکه ی خدا، و سجده ی شان بر 92 مخلوق حق که برتر از ملائک گشتند!

بهار در گرمای تهران به شکوفه نشست...

92 صحابه ی آخرالزمانی اباعبدالله (علیه السلام) که پس از 30 سال غربت، به خانه خود بازگشتند.

که نگو 30 سال، که 1400 سال غربت!

بچه هایی که حتی قبل از به دنیا آمدنشان، نامشان در زمره ی اصحاب امام حسین (ع) ثبت شده بود. و من ایمان دارم آنروز که مولایمان ابی عبدلله (ع) با علم به آنکه هیچ یار و یاور دیگری نخواهد داشت، باز هم مظلومانه نوای "هل من ناصر ینصرنی" سر میداد، نگاه و امیدش به همین ستارگان تاریخ پس از 1400 سال دیگر بود!

آری، همو بود که از 1400 سال قبل، در انتظار فرا رسیدن انقلابی از جنس اسلام، و به بال نشستن این ستارگان همیشه درخشان تاریخ بود.

سند زنده ی گفته ام هم خاطره ایست از یک سردار همیشه متواضع! (2)

سردار باقر زاده (مسئول کمیته جستجوی مفقودین)  یک روزی در مراسم تشییع و به خاک سپاری شهدای محله مان حاضر شد و در آن مراسم گفت:

« این بچه ها حتی قبل از آنکه چشم بر جهان باز کنند، محل دفن شان تعیین شده بود.

شاهد زنده آنکه، چند سال پیش قصد کردیم چند شهید گمنام را در کرمان به خاک بسپاریم. تنی چند از بچه ها رفتند تا قبل از تشییع، به همراه بزرگان شهر جای مناسبی را برای این شهدا در کرمان بیابند. اما ظاهرا هر مکانی را که بزرگان شهر پیشنهاد می کردند، به دل دوستان ما که از ستاد مفقودین رفته بودند، نمی نشست؛ تا اینکه به زمین خالی در روبروی یک حسینیه می رسند و بلافاصله  زمین خالی چشم بچه های ستاد را می گیرد و همانجا را نشان می دهند که شهدا را آنجا دفن کنیم.

و بعد ادامه داد:

دوستان ستاد تعریف می کردند که تا با دستمان به آن زمین خالی اشاره کردیم، به یکباره دیدیم همه ی بزرگان شهر، مبهوت مانده و ما را تماشا می کنند. بعد یک به یک کم کم شروع به گریه کردن گرفتند و چند لحظه بعد متوجه شدیم که همه شان دارند با صدای بلند گریه می کنند!

 گفتیم: خب چرا گریه می کنید؟! اشکالی ندارد. اصلا هرچه شما بگویید. همانجایی دفن می کنیم که شما بگویید اینکه گریه ندارد!

اما هرچه تلاش کردیم، نتوانستیم آرامشان کنیم. تا اینکه یکی شان لب به سخن گشود و گفت:

چند سال پیش که می خواستیم همین حسینیه ی روبروی زمین خالی را در این زمینی که شما اشاره کردید احداث کنیم، یکی از پدران شهید که سه فرزندش شهید شده آمد و اجازه نداد.

هر کاری کردیم، راضی نشد که حسینیه آنجا احداث شود. بعد که بیشتر سوال کردیم، گفت:

وقتی کودک بودم، در یک رویـای صادقه دیدم که 5 تن از اصحاب آقا ابی عبدالله علیه السلام را از کربلا آورده و اینجا دارند دفن می کنند.حتی خود ِ آقا ابا عبدالله (علیه السلام) هم برای به خاک سپاری شان آمده بودند. این زمین انتخاب شده برای یاران آقا ابی عبدالله (ع) و من منتظر آنروزم!

در حالیکه وقتی حساب کردیم، دیدیم در زمانی که آن پدر شهید ، خواب را دیده بود، اصلا این شهدا هنوز به دنیا نیامده بودند؛ و این رویـای صادقه برای حدود 40 سال قبل از به دنیا آمدنشان بود. »

ان العزت لله جمیعا

به راستی که همه عزت و سربلندی شان را از خدا دارند. اینهمه قلوبی که بیادشان و با آمدنشان اینطور منقلب می شود، همه از جانب خداست.

و این پاداشی ست که تنها به بندگان صالحش می دهد.

چقدر فرق است بین منه بدبخت و حقیر، با آن مردان تاریخ ساز، که بسیاری شان حتی از من هم کوچک سال تر بودند.

پی نوشت:

1) شعر از شهید مهدی رجب بیگی

1) سردار باقر زاده با محاسن سفید و لباس سرداری، چنان با حالت زیبایی به 5 سرباز شهید گمنام در محله مان ادای احترام می کرد و بوسه بر تابوتشان می زد که هیچ گاه از یادم نمی رود.

اشرافی گری و مصرف گرایی، آفت بزرگ اسلام انقلابی!

عزیزی میگفت:

فردای آنروزی که تیم ملی فوتبال به جام جهانی 98 فرانسه صعود کرده بود، به همراه تنی چند از دوستانم که همچون خودم بسیجی هستند، وارد پارک شدیم. یک خوروی زانتیا از کنارمان عبور کرد، در حالی که دختر خانومی که روسری اش مقداری عقب بود در داخل ماشین بود؛ و سرو دستان خود را از داخل پنجره ی ماشین بیرون آورده و ابراز خوشحالی می کرد از صعود به جام جهانی!

یکی از دوستان گفت: می بینی فلانی؟! ما اینهمه شهید داده ایم که مثلا دختران مان حجابشان اینطور باشد و اینطور برای یک خوشحالی، ادا و اطوار در بیاورد.

در دلم گفتم:

حجاب ناقصش را دید؛ خوشحالی کردنش را هم دید؛ اما، ماشین چندین میلیونی اش را که در آن زمان جزو خودروهای لوکس محسوب میشد را ندید!

یعنی اگر یک روز تمام دختران و بانوان بی حجاب سعی کنند همگی با هم محجبه شوند، بچه بسیجی کامل اقناع می شود؛ به پوچی می رسد حتی! دیگر هیچ دغدغه ای برایش نمی ماند انگار!

آنروز شاید به عمق نگاهش پی نبردم.با خودم میگفتم چه اشکالی دارد؟! خب انسان وضع مالی اش خوب باشد، وسایل زندگی اش هم لوکس باشد، اما، حدود بندگی خدا را هم رعایت کند. مشکلی نیست.

ولی امروز به خوبی متوجه نکته بینی اش می شوم!

اشرافی گری و مصرف گرایی، آفت بزرگ اسلام انقلابی!

اثرش را می توانی در کسانی ببینی که زمانی بسیار پرجنب و جوش و پر از شور و نشاط انقلابی بودند ولی پس از مدتی، دیگر کمتر می توانی نشانه هایی از تمام آنهمه دغدغه های انقلابی را در وجودشان بیابی.

البته خودشان دوست دارند که همچنان مسلمان انقلابی باشند؛ اما فقط تصور می کنند که هنوز اینگونه اند. بطوریکه وقتی به ایشان می گویی که فاصله گرفته ای؛ سریع بهشان برمی خورد!!

غرق شدن در زندگی روزمره، و سعی در برآوردن خواسته های یک زندگی مرسوم ِ امروزی، همه ی مان را به انفعال کشانیده است. وقتی فردی برای شروع زندگی مشترکش بر اساس عرف امروزی ناچار است که چندین ماه از زندگیش را تماما وقف  فراهم آوردن لوازم همان زندگی تازه کند، آیا دیگر جایی در ذهنش برای دغدغه های اسلام انقلابی می ماند؟!

آنهم درست در شرایطی که به فرموده ی رهبری عزیز، در یک پیچ تاریخی قرار گرفته ایم!

همه به خوبی می دانیم که سخت ترین مرحله ی گذر در طی طریق مقصود، عبور از پیچ هاست. و امروز ما در آن شرایط قرار داریم. در روزگاری که اسلام عزیز، سخت ترین و حساس ترین دوره ی تاریخی خود را سپری می کند.

اما، جای ما کجاست؟! وظیفه ی یکایک ما در این شرایط مهم و سرنوشت ساز، چه می شود پس؟!

امروز، روز کار است؛ کار خالصانه برای اسلام انقلابی!

اما به شرطی که دغدغه های همین عرف ِ غیر اسلامی مان به ما اجازه دهد. دغدغه های هرزی که سرسپردن به آن از اسلام هم حتی واجب تر شده است برایمان.

دغدغه های بیجا و بیخودی که حایلی شده اند بین ما و آن اصول ناب ِ اسلام ناب!

 اگر یک روزی همه ی انسانها تصمیم بگیرند که جز به قدر نیازشان خرید نکنند، بدون اقراق باید تصریح کرد که نصف کمپانی های جهان در همان روز ورشکسته خواهند شد.

(بیشتر آنچه که عمر و وقت و پول مان را صرفش می کنیم، جزو احتیاجات حقیقی مان نیستند)

زندگی پر زرق و برقی که امروز به عرف جامعه ی مذهبی مان هم حتی تبدیل شده است. هریک به راحتی، بدون توجه به اصول ساده زیستی مرسوم اولیای دین، و این آیه ی کریمه « ان الله لا یحب المسرفین» تن به مصرف گرایی داده ایم!

اما آیا تنها اشکال مصرف گرایی، همین اسراف است و دیگر هیچ آسیب دیگری را روانه ی تفکرات و اعتقادات مان نمی کند؟!

پاسخ تان برای این سوال چیست؟

از یک دوست بسیجی مان می گویم؛ همان که چون خیلی های ما، اسیر زندگی مادی شده، امروز می گوید:

 « تسخیر لانه ی جاسوسی هم حتی اشتباه بود. کار یک عده بچه ی تخس بود که همیشه عادت دارند پای خود را جلوتر از رهبرشان بگذارند. تحریم ها هم به خاطر کوتاهی دولت است. اگر دولت درست مذاکره کرده بود، تحریمها به این حد نمی رسید. ولی آنجا که باید سکوت کنند، بیخود و بیجهت روی مواضع ای ایستادگی می کنند که به صلاح نیست.»

و این را در حالی می گوید که رهبری عزیز بارها و بارها تاکید کرده اند مساله ی هسته ای تنها یک بهانه است. بهانه ی نابودی نظام اسلامی. آنها می خواهند که جهوری اسلامی نباشد.

احساس می کنند که می توانند از این دریچه ضربه بزنند، و به همین دلیل با وجود اذعان به صلح آمیز بودن فعالیتهای هسته ای، بازهم تحریمهای یک جانبه را تصویب می نمایند. حال، چگونه می توان با اینها به توافق رسید که تحریمها برداشته شود؟ آیا جز اینکه از اصول انقلابی خود دست برداری؟!

بزرگی می گفت: بسیجی باید در وسط میدان باشد، تا ارزشهای اسلام زنده بماند!

حال، من هم این جمله را اضافه می کنم:

بسیجی باید در وسط میدان باشد، تا ارزشهای خودش هم حتی(!) زنده بماند!