یک روز رویایی!

حتما تابحال برایتان پیش آمده است که کسی را بسیار دوست دارید، بطوریکه با وجود همه ی بی مهری هایش، تاب و طاقت دل تنگی و آشفتگی احوالش را ندارید؛ و حتی همه ی تلاش خود را می کنید تا بلکه گره از دردش باز کنید.

دیروز، یکی از بهترین روزهای زندگیم بود. همو که بسیار دوستم دارد، همان خدای عاشق ِ بندگانش، گره از کارم گشود و قلبم را نشاطی بی امان بخشید.

دیدار با دو دوست، و دو یار قدیمی بهترین نوشدارویی بود که می توانست مرهم زخم کهنه ام باشد!

دو دوستی که ایمان دارم هر یک به خودی خود در طی طریق بندگی خدا، و تکامل انسانیت خویش هر آنچه در توان داشتند گذاشتند. والسابقون السابقون نند ؛ و اولئک المقربون!

حسن آقا را ابتدا ملاقات کردم. در جمعی بیاد ماندنی و برای نیوشیدن گفته های دلنشینش!

وقت نماز که شد، به همراه جمع صمیمی همراهمان، عزم بر نماز جماعت کردیم. قبل از شروع نماز، در لابلای جمعیت به دنبالش می گشتم اما او را نیافتم. با خود گفتم خیالی نیست که ندیدمش؛ مهم آن است که امروز با گفته های دلنشینش پنجره ای برای روح تشنه ام باز شده است. پنجره ای رو به اقیانوسی از نور!

نماز که به پایان رسید، به یکباره متوجه شدم که ایشان درست در مقابل من و در صف جلویی نشسته است. افتخاری بود برایم! از اعماق دل خوشحال شدم و لبخندی بر لبانم نشست. اما، دل کندم و از کنارش گذشتم.

دیدار بعدی با مهدی بود. برای بار اول بود که مستقیما نگاهم به نگاهش می افتاد. و به مزارش...

بارها در رویایم آنجا را برای خود تصویر کرده بودم. و ساعتها در خیالم، نشسته در کنار مزارش ، با او دردل می کردم.

حال برای بار اول همانجا ایستاده بودم. همان نقطه ی نورانی عالم رویایم.

از همراهانم اجازه خواستم، تا با رفیق قدیمی خود اندکی تنها باشم.

خلوت جانانه ای بود؛ و مهدی، با چند قطره ی اشکی که بر روی گونه هایم نشست، پذیراییم کرد.

بعد از آن بود که احساس کردم، گمشده ام را یافته ؛ و خودم را گم کرده ام!

حس کردم دیگر ازآن خود نیستم! اگر از خود بیخودی به این زیبایی ست، خدا کند که دیگر هیچگاه خودم را پیدا نکنم!

چه خوب غریب نوازی کرد با این بنده ی دل خسته اش! اللهم رد کل غریب!